Pryn Marcello.
Tipik boozy parfümlerle karşılaştırdığımızda biraz daha yönlü olmasıyla muadillerinden belli ölçüde ayrılıyor ama boozy tatlılığı bana hitap etmeyen cinsten bir parfüm. Sevdiğim bir film olan La Dolce Vita'nın baş rolü Marcello'dan esinlenerek oluşturulmuş olması özellikle cezbetmişti beni, en azından buradan umutluydum ancak tematik açıdan da bana geçmedi. Filmdeki Marcello Tatlı Hayat'ın cazibesine kapılmış olsa da o yaşamı/ortamı içselleştirmeyi başaramamış fakat kopmaya/kaçmaya çalışsa da bunu bir türlü gerçekleştirememiş git-gelleri olan hapsolmuş bir karakter. Bu tatlılığa kontrast oluşturacak, git geli yansıtacak melankolik, nahoş ya da ciddi bir dokunuş lazım parfüme ama o yok. Marcello karizmatik diye odunsularla destekli boozy tatlıyı dayamış parfümör, karakterin iç dünyasına değil dış görünüşüne takılı kalmış, geneli kazanmış ama beni kaybetmiş. Tematik işinin üstesinden gelen pek isim yok günümüzde, standart pazarlama stratejisinden öteye gitmiyor.