Bvlgari Man In Black, Bvlgari
Koku tasarımı Alberto Morillas imzası taşıyan 2014 çıkışlı bir parfüm.
Oryantal çiçeksi koku grubunda yer alan bu parfüm; baharatlar, rom, tütün ve ılık çiçeksi esintilerin öncülü olduğu dipten gelen sıcak balzamik tatlılık ile ile "genel beğeni" açısından çok başarılı bir açılışa sahip. Bunlar, La nuit de l'homme’daki gibi muhteşem açılışlar…
Baharat akorunda en fazla pembe biberi hissetmekle birlikte kara biber ve tarçın da üstten dokunan baharatlardan ama sert bir şekilde değil. Rom, yüksek hissedilebirliği dikkat çekerken, biraz da tütün ile birlikte kokuya çok zengin bir hava katıyorlar. Baharat kullanımının "rom & tütün" eşliğinde hafif yanık bir tatlılık ile birleşimi, parfümü Viktor&Rolf Spicebomb ile benzerliğe taşıyor.
Parfümün vaat ettiği imaja yakışır şekilde kendini göstermesini beklediğim derinin ise burada çekimser kaldığını düşünüyorum; ehlileştirilmiş, yumuşatılmış. Pardon modern diyelim! Çiçeksi ılık esintiler ile sertliği yumuşatılmış, beyaz çiçekler ile sarılarak karanlığı yönü saklanmış bir deri söz konusu. Deri parfümlerine mesafeli yaklaşanlar için kötü bir durum olmasa gerek ama bu deri seven beni üzdü. Çünkü, deri burada biraz aldatılmış.
Bu ilişkiden memnun kalmasam da kokunun içine gömülmüş farklılık katan küçük dokunuşlar biraz ilgi çekici geliyor, bunu da çiçeklerin diğer notalar ile birlikteliğinin verdiğini düşünüyorum. Bu koku profilinde kendilerini göstermeleri pek mümkün olmasa da floral açıdan iris ve sümbülteber çiçekleri dikkat çekiyor: İşlevsel bir kullanıma sahip çiçeklerin bu açıdan kokuya karakter katma potansiyelini sevsem de çok abartılacak bir durumun da olmadığını söylemem gerek. Toplamda koku profilinde en az hissedilen notalardan, ben sadece buraya biraz takılı kaldım o kadar.
Son bölümde açılıştan beri ateşlenip dipten sızan sıcak, hafif gevrek, balzamik tatlılığın büyüyerek doygunluğa ulaşması ve bu doygunluğa ulaşan kokunun da yavaş yavaş azalarak sonlanması var. Baz bölümünde kokuyu belirgin bir ağacımsı özellikle katmayan küçük, silik bir gayak ağacı var ama burada asıl vurgu bahsi geçen malum tatlı akor.
Bana göre klasik bir vanilya kullanılmaması doğru bir tercih olmakla birlikte bana, mevcut olan kirli, esmer, sıcak bir vanilya efektine öykünülerek yakılan ama beğeni kaygılarıyla “Ya biz şimdi napıyoruz ki?!” diyerek üzerine biraz köpük sıkılarak söndürülmüş bir ateş; ekonomik kaygılarla da kalitesiz hammaddeler ile ortaya çıkmış fazla beğeniye oynayan fazla tatlı, bulanık bir imge gibi geldi. Bunu söylemek için Will Smith gibi giyinmeye veya Eyjafjallajökull’a ayak sokmaya gerek yok.
Peki buradaki kritik ne olabilir?
Bence, burada ne "Black" olacak ya da en azından "Black" adının hakkını verecek kadar bir deri, kir, ateş, köz, kömür, is, duman ne de siyah giyinmiş bir "Man" var. Satılmak istenen bir imaj olduğu görülebiliyor... Ama bu, olfaktif bir göz ile bakıldığında "Siyah giyinen adam" değil.
Koku tasarımı Alberto Morillas imzası taşıyan 2014 çıkışlı bir parfüm.
Oryantal çiçeksi koku grubunda yer alan bu parfüm; baharatlar, rom, tütün ve ılık çiçeksi esintilerin öncülü olduğu dipten gelen sıcak balzamik tatlılık ile ile "genel beğeni" açısından çok başarılı bir açılışa sahip. Bunlar, La nuit de l'homme’daki gibi muhteşem açılışlar…
Baharat akorunda en fazla pembe biberi hissetmekle birlikte kara biber ve tarçın da üstten dokunan baharatlardan ama sert bir şekilde değil. Rom, yüksek hissedilebirliği dikkat çekerken, biraz da tütün ile birlikte kokuya çok zengin bir hava katıyorlar. Baharat kullanımının "rom & tütün" eşliğinde hafif yanık bir tatlılık ile birleşimi, parfümü Viktor&Rolf Spicebomb ile benzerliğe taşıyor.
Parfümün vaat ettiği imaja yakışır şekilde kendini göstermesini beklediğim derinin ise burada çekimser kaldığını düşünüyorum; ehlileştirilmiş, yumuşatılmış. Pardon modern diyelim! Çiçeksi ılık esintiler ile sertliği yumuşatılmış, beyaz çiçekler ile sarılarak karanlığı yönü saklanmış bir deri söz konusu. Deri parfümlerine mesafeli yaklaşanlar için kötü bir durum olmasa gerek ama bu deri seven beni üzdü. Çünkü, deri burada biraz aldatılmış.
Bu ilişkiden memnun kalmasam da kokunun içine gömülmüş farklılık katan küçük dokunuşlar biraz ilgi çekici geliyor, bunu da çiçeklerin diğer notalar ile birlikteliğinin verdiğini düşünüyorum. Bu koku profilinde kendilerini göstermeleri pek mümkün olmasa da floral açıdan iris ve sümbülteber çiçekleri dikkat çekiyor: İşlevsel bir kullanıma sahip çiçeklerin bu açıdan kokuya karakter katma potansiyelini sevsem de çok abartılacak bir durumun da olmadığını söylemem gerek. Toplamda koku profilinde en az hissedilen notalardan, ben sadece buraya biraz takılı kaldım o kadar.
Son bölümde açılıştan beri ateşlenip dipten sızan sıcak, hafif gevrek, balzamik tatlılığın büyüyerek doygunluğa ulaşması ve bu doygunluğa ulaşan kokunun da yavaş yavaş azalarak sonlanması var. Baz bölümünde kokuyu belirgin bir ağacımsı özellikle katmayan küçük, silik bir gayak ağacı var ama burada asıl vurgu bahsi geçen malum tatlı akor.
Bana göre klasik bir vanilya kullanılmaması doğru bir tercih olmakla birlikte bana, mevcut olan kirli, esmer, sıcak bir vanilya efektine öykünülerek yakılan ama beğeni kaygılarıyla “Ya biz şimdi napıyoruz ki?!” diyerek üzerine biraz köpük sıkılarak söndürülmüş bir ateş; ekonomik kaygılarla da kalitesiz hammaddeler ile ortaya çıkmış fazla beğeniye oynayan fazla tatlı, bulanık bir imge gibi geldi. Bunu söylemek için Will Smith gibi giyinmeye veya Eyjafjallajökull’a ayak sokmaya gerek yok.
Peki buradaki kritik ne olabilir?
Bence, burada ne "Black" olacak ya da en azından "Black" adının hakkını verecek kadar bir deri, kir, ateş, köz, kömür, is, duman ne de siyah giyinmiş bir "Man" var. Satılmak istenen bir imaj olduğu görülebiliyor... Ama bu, olfaktif bir göz ile bakıldığında "Siyah giyinen adam" değil.
